Głownia stalowa, niklowana. Obustronnie wklęsło szlifowana na obu płazach w szerokie zbrocze i dwie przygrzbietowe bruzdy. Pióro obosieczne, sztych centryczny. Oprawa rękojeści zamknięta, mosiężna. Jelec krzyżowo-kabłąkowy, z pojedynczym kabłąkiem zdobionym reliefowym, cyzelowanym ornamentem w formie laurowych liści. Tylne ramię jelca pochylone, zakończone łezką z otworem na temblak. Głowica owalna w formie krótkiego kapturka zamkniętego od góry nakręcaną na trzpień głowni owalną nakładką zdobioną cyzelowanym ornamentem kwiatowy. Kapturek ozdobiony na krawędzi ornamentem z liści laurowych, otaczających owalny medalion o drobnym, groszkowanym tle z wypukłym monogramem Cara Mikołaja II. Trzon z ciemnobrązowej masy ebonitowej, poprzecznie nacinany w karby, rozszerzony w części środkowej. Pochwa z blachy stalowej niklowanej, w przekroju owalna, z dwiema ryfkami o masywnych, ruchomych kółkach nośnych. Szyjka z płaskim kołnierzem, mocowanym do płaszcza pochwy wkrętką grzbiecie. Ostroga z dłuższym przednim ramieniem i wydatną piętką.

        Oznaczenia: na nasadzie głowni, po stronie zewnętrznej wybita sygnatura W. K. & Cie SOLINGEN (Weyersberg, Kirschbaum). Na wewnętrznej zastawie głowni wytrawiony herb imperialny Cesarstwa Rosyjskiego - dwugłowy Orzeł pod koroną cesarską. Na zewnętrznej zastawie głowni wytrawiony jest monogram cara Mikołaja II Romanowa: H II pod koroną. Na grzbiecie głowni wytrawiona cyrylicą cecha fabryki "ЗЛАТ. ОР. ФАБР."

          W 1881 roku na uzbrojenie oficerów armii carskiej wprowadzono szaszkę dragońską wersji oficerskiej w zastępstwie szabli oficerskich wzór 1841. W 1909 roku wprowadzono nowy model, szaszkę oficerską wzór 1881/1909, różniącą się od poprzedniczki detalami rękojeści (inne karbowanie uchwytu, inny kapturek i rozetka, medalion z monogramem „H II”). W 1913 roku przeprowadzono jej modyfikację polegającą na zamianie pochwy skórzanej na stalową, niklowaną (przypinaną do rapci typu zachodnioeuropejskiego). Nowy model przydzielono wszystkim oficerom i generałom: piechoty, artylerii (z wyjątkiem konnej, górskiej konnej i kozackiej), wojsk inżynierskich, wojsk kolejowych, sztabów (z wyjątkiem gwardyjskich, kawaleryjskich i kozackich). Po wybuchu I Wojny Światowej w polskim ręku znalazło się wiele wzorów szabel rosyjskich, wysoko cenionych ze względu na ich jakość. W polskich formacjach starano się „spolszczać” te szable, nagminnym było usuwanie monogramów carskich umieszczanych na kapturkach czy przekładanie okuć pochew i przystosowanie ich do noszenia na sposób europejski. Długo po zakończeniu I Wojny Światowej szaszki różnych wzorów znajdowały się w polskim ręku również poprzez fakt występowania ich głowni w oprawach szabel oficerskich. Dla wielu ich użytkowników były one też w takiej aranżacji formą wspomnienia bądź to służby w carskich formacjach (w których przed wojną służyło wielu polskich oficerów i podoficerów), bądź to w Korpusach Wschodnich.

Ta szabla pokazana została w książce autorstwa Janusza Jarosławskiego pt.: "Szable Carskiej Rosji Tom II" na stronach 112 i 113 (ostatnie zdjęcie).