Głownia obustronnie wklęsło szlifowana z klinowym brzuścem i rozszerzonym piórem. Na płaskim grzbiecie przy nasadzie widoczny ślad po usuniętej sygnaturze. Nasada z nieznacznym progiem, pióro płaskie, obosieczne, sztych przygrzbietowy. Na płazie, po stronie zewnętrznej zeszlifowana cecha kontrolera Królewskiej Zbrojowni Tower of London (cyfra pod koroną). Rękojeść zamknięta. Jelec stalowy jednokabłąkowy, ze znacznym wybrzuszeniem kabłąka w górnej części oraz podłużnym otworem na temblak. Krzyż jelca płaski, lekko rozszerzający się ku środkowi, z odchylonym ku dołowi tylnym ramieniem zakończonym łezką. Głowica lekko pochylona ku przodowi, pokryta stalowym, owalnym kapturkiem, w którym zanitowano trzpień głowni. Kapturek przechodzi w warkocz mający dwa niewielkie skrzydełka z nitami mocującymi trzon rękojeści. Trzon rękojeści drewniany, karbowany, u dołu ujęty stalowym pierścieniem. Szabla stanowi ciekawy egzemplarz oręża angielskiej lekkiej jazdy przemycony zapewne do Prus około 1808 roku. Legalny ich import był niemożliwy z powodu nałożonej na Anglię blokady kontynentalnej. Szable te pod koniec 1810 roku stały się podstawową bronią białą w pruskich pułkach lekkiej jazdy. Systematyczny wzrost liczebności kawalerii oraz mniejszy import angielskiej broni zmusił Prusy do rozpoczęcia produkcji własnej szabli kawaleryjskiej. Nowy szabla otrzymała nazwę Kavalleriesäbel M1811 a potocznie nazywana była “Blücher-Säbel” na cześć dowódcy pruskiej armii w bitwie pod Waterloo - feldmarszałka Gebharda Leberechta von Blüchera.

Opisywana szabla ukazała się w książce Janusza Jarosławskiego pt.: "Szabla Lekkiej Kawalerii 1796 i jej pochodne" na stronach 66 i 67.