Głownia prosta, stalowa, niklowana, obustronnie wklęsło szlifowana w dwie bruzdy. Pióro obosieczne z lekko zaznaczoną ością i centrycznym sztychem. Na grzbiecie nasady wybita litera W pod koroną (Wilhelm II., 1888-1818,  liczba 14 (przyjęty na stan armii w 1914 roku) oraz cecha kontroli technicznej. Rękojeść zamknięta, jelec tarczowy w części grzbietowej pochylony ku głowni. W części siecznej łukowato zgięty ku głowicy tworzy kabłąk, od którego odchodzą dwa obłęki zewnętrzne, w które u dołu został wkomponowany pruski orzeł cesarski z monogramem W.R. II na piersi. Głowica nachylona ku przodowi. Kapturek przykrywa owalna profilowana kopułka stanowiąca jednocześnie nakrętkę mocującą rękojeść do trzpienia głowni. Na zewnętrznej stronie rękojeści nałożono mosiężną nakładkę z ażurowym monogramem W.R. II (Wilhelm II, 1888-1918) zwieńczoną koroną. Trzon rękojeści drewniany, karbowany, pokryty szarym, drobnym jaszczurem, z oplotem z podwójnie skręconego mosiężnego filigranu. U dołu ujęty pierścieniem z blachy mosiężnej mocującym skórzaną pętlę palucha. Pod jelcem nasunięta na głownię podkładka. Pochwa z blachy stalowej, oksydowanej na czarno. Szyjka pochwy kanelowana, mocowana na wcisk, ostroga równoramienna.

Oznaczenia: Na płazie wewnętrznym przy nasadzie wybita sygnatura firmy WEYERSBERG KIRSCHBAUM & CLE SOLINGEN. Na kapturku, nakrętce, pierścieniu oraz jelcu wybita cecha kontroli technicznej w postaci gotycka litera U pod koroną.

Prezentowany pałasz wzór 1889 był podstawową bronią białą oficerów pruskiej piechoty, w okresie Wielkiej Wojny. Pochodzące z zasobów poniemieckich pałasze były używane przez kadrę oficerską formowanych na przełomie 1918 i 1919 roku oddziałów Armii Wielkopolskiej włączonych później w struktury Wojska Polskiego.