Głownia stalowa, wąska, dwusieczna, z centralnym sztychem. Oksydowana na kolor czarny. Szlif bez zbroczy, z zaznaczoną ością oraz skosem do krawędzi tnącej. Na progu zewnętrznym wybita sygnatura wytwórni - litera K pod koroną (Kongsberg Våpenfabrikk).

Rękojeść integralna z jelcem, oksydowana na kolor czarny. Okładziny z drewna brzozowego skręcone ze sobą śrubą z nakrętką. Śruba mocująca okładziny stanowi oś obrotu dźwigni blokady na karabinie. Jelec krótki, z prostokątnym otworem do połączenia z czopem na kołnierzu pochwy. U góry rękojeści otwór służący do montażu temblaka. Moletowany przycisk blokady wyposażony jest w sprężynę spiralną, znajduje się u dołu rękojeści i stanowi zarazem zatrzask zapobiegający wy- sunięciu się bagnetu z pochwy. Do jelca przylutowany jest pierścień o średnicy wewnętrznej 15 mm, służący do mocowania na lufie. Na zewnętrznej stronie jelca wybity numer seryjny bagnetu 255 (produkcja z 1943 roku).

Pochwa z blachy stalowej , oksydowana na kolor czarny. U dołu zakończona w szpic. Dławik z kołnierzem mocowany wkrętem po wewnętrznej stronie. Do kołnierza przylutowany jest hak blokady. Do ujścia pochwy od strony wewnętrznej przymocowana jest parciana żabka w kolorze oliwkowym. Wyposażona została w zaczep typu amerykańskiego oraz zapinany na zatrzask trok przytrzymujący rękojeść bagnetu.

Prezentowany bagnet został wyprodukowany w 1943 roku, w będącej wówczas pod okupacją niemiecką fabryce Kongsberg Våpenfabrikk. Pod koniec 1956 roku zalegające w magazynach bagnety norweskie wzór 1894 oraz wzór 1894/43 zmodyfikowano i przystosowano do montażu na karabinach samopowtarzalnych M1 konstrukcji Johna Garanda (w ramach amerykańskiej pomocy wojskowej w latach 1950-1963 Norweska Armia otrzymała 98267 karabinów M1). Modernizację bagnetów przeprowadzono w Kongsberg Våpenfabrikk (30000 szt.) oraz w Hærens Våpentekniske Korps (1000 szt.).

Opisywany bagnet ukazał się w książce Janusza Jarosławskiego pt.: "Bagnety Krajów Skandynawskich".