Pruska Szabla Huzarska XVIII wiek

Głownia obustronnie wklęsło szlifowana, z wyraznie zaznaczonym grzbietem. Pióro płaskie obosieczne, sztych przygrzbietowy. Nasada z nieznacznym progiem. Rękojeść zamknięta, jelec z pojedynczym kabłąkiem, zagiętym pod kątem prostym z lekkim wybrzuszeniem u góry. Krzyż jelca płaski, wyraźnie zwężający się ku końcowi. Z tyłu zakończony łezką. Wąsy jelca prostokątne z fazowanymi krawędziami. Głowica z kapturkiem o kształcie migdała z wysuniętym dziobkiem. W kapturku zanitowany koniec głowni. Warkocz kapturka sięgający do tylnego ramienia jelca. Uchwyt rękojeści drewniany, pokryty drobno karbowaną czarną skórą. Pochwa masywna, ze stalowej blachy, lutowana mosiądzem na brzuścu, na płaszczu pochwy ryte oznaczenie pułkowe: D 53. Dwie ryfki z nałożonych grubych, płaskich pierścieni, w których umieszczone są ruchome kółka nośne, spojone na mosiądz. Szyjka z profilowanym kołnierzem mocowana na wcisk. Ostroga z grubej blachy, jednoramienna przednia. Pochwa miejscowymi z ubytkami.

Szable tego typu zwane huzarskimi były pod koniec XVIII wieku na uzbrojeniu lekkej jazdy pruskiej a w szczególności huzarzy. W 1742 r. powstała klasyczna szabla huzarska, oręż z pierwszych lat produkcji wyposażony był w bardzo mocno pochyloną ku przodowi głowicę oraz drewnianą pochwę obciągniętą skórą z dwoma stalowymi okuciami. Głowice późniejszych egzemplarzy były zdecydowanie mniej pochylone. 

Długość szabli - 98,5 cm.
Długość szabli w pochwie - 103,5 cm.

Niedostępna

Zobacz również

Szabla Bawarska Kawaleryjska wzór 1813
Bawarska Szabla Artyleryjska wzór 1813
Szabla Artyleryjska Wirtembergii wzór 1849 Niezwykle Rzadka
Szabla Bawarska Kawaleryjska wzór 1813 Zgodna

Newsletter

Zapisz się do newslettera Jaroslawski.art i badź na bieżąco