Niezwykle ciekawy, XVIII-wieczny miecz indo-perski. Głownia zdobyczna, europejska, prawdopodobnie z XVII/XVIII wieku. Na zastawie wklęsło szlifowana jedna bruzda przygrzbietowa. Podobnie jak inne współczesne miecze indyjskie, rękojeść firangi była zwykle żelazna, a trzpień ostrza był przymocowany do rękojeści za pomocą bardzo mocnej żywicy, dodatkowo połączenie rękojeści z ostrzem zostało wzmocnione przez wypustki z rękojeści na obie strony miecza. Rękojeść jest utrzymywana na miejscu przez kielich w którym znajdują się kamyczki (podczas ruchu mieczem słyszalny jest ich szelest), wypukłą głowicę i kultowy przedłużony kolec.

Słowo „firangi” oznaczające „obcy” zostało nadane przez Marathów tym mieczom w XVII wieku, ponieważ były one wyposażone w zdobyte w walce/przechwycone głownie wykonane w Europie, które następnie montowano w indyjskiej rękojeści kosza.