Głownia obustronnie wklęsło szlifowana, z wyraznie zaznaczonym grzbietem. Pióro płaskie obosieczne, sztych przygrzbietowy. Nasada z nieznacznym progiem. Rękojeść zamknięta, jelec z pojedynczym kabłąkiem, zagiętym pod kątem prostym z lekkim wybrzuszeniem u góry. Krzyż jelca płaski, wyraźnie zwężający się ku końcowi. Z tyłu zakończony łezką. Wąsy jelca prostokątne z fazowanymi krawędziami. Głowica z kapturkiem o kształcie migdała z wysuniętym dziobkiem. W kapturku zanitowany koniec głowni. Warkocz kapturka sięgający do tylnego ramienia jelca. Uchwyt rękojeści drewniany, pokryty drobno karbowaną czarną skórą. Na spodniej stronie krzyża jelca ryte oznaczenie pułkowe: 4 DR.2.14. (4 Regiment Dragonów). Pochwa masywna, ze stalowej polerowanej blachy, lutowana mosiądzem na brzuścu. Dwie ryfki z nałożonych grubych, płaskich pierścieni, w których umieszczone są ruchome kółka nośne, spojone na mosiądz. Szyjka z profilowanym kołnierzem mocowana na wcisk i zabezpieczonym wkrętkami. Ostroga z grubej blachy, jednoramienna przednia. Na piętce ślady długotrwałego noszenia.

Szable tego typu zwane huzarskimi były pod koniec XVIII wieku na uzbrojeniu lekkej jazdy pruskiej a w szczególności huzarzy. W 1742 r. powstała klasyczna szabla huzarska, oręż z pierwszych lat produkcji wyposażony był w bardzo mocno pochyloną ku przodowi głowicę oraz drewnianą pochwę obciągniętą skórą z dwoma stalowymi okuciami. Głowice późniejszych egzemplarzy były zdecydowanie mniej pochylone.